Μπορεί ν' αρκούν λίγα
(Leonardo Sinisgalli)

Μπορούν λίγα ν' αρκούν για να ανασάνεις πάλι,
παιδιάστικο ένα σκίρτημα, παρόρμηση κι ας πέφτει στο κενό.
Δεν ξέρω σε τι δρόμους περπατώ,
τους τοίχους, όταν άγνωστος ξυστά στο μάκρος τους διαβαίνω.
Σαν ηλίθιος κραυγάζω με υψωμένα τα χέρια.
Δεν την έχω παλέψει τη ζωή.
Με το τακούνι συνέθλιψα την κάφτρα,
στα δάχτυλά μου ανάμεσα τσάκισα τα λουλούδια.
Και δεν πλησιάζω πια
Τις παλιές τις αγάπες, τα γκρεμισμένα εμβλήματα.
Τριγύρω μου διευρύνω το κενό.

[2011]