Άτιτλο
(αν)

άνοιξα το μισό παράθυρο,
για να βγει ο αέρας που φυσά μέσα στο κεφάλι μου
για να αδειάσουν οι σκέψεις πριν γεμίσουν το μυαλό μου

το πιο μεγάλο μισό του φεγγαριού,
ακριβώς μπροστά μου, ακριβώς από πάνω μου κι ακριβώς μέσα μου,
ξέρω μέσα μου καλά πως κρύβεσαι σ' αυτό
για να μου φανερώνεσαι και να μου θυμίζεις
ότι θα υπάρχεις πάντα παντού γύρω μου
και πιο πολύ στις δύσκολες μου στιγμές
που δε θα θέλω να είσαι εκεί,
που θα με πονάς πιο πολύ από τις προηγούμενες στιγμές
κι έτσι θα γίνεται η απουσία σου η πιο μεγάλη παρουσία,
το πιο μεγάλο μισό του εαυτού μου,
αυτό που μπόρεσε να με χωρέσει ολόκληρο για να ζήσω
κι όχι αυτό που δε με χωρά ούτε για να κρυφτώ,
το πιο μικρό μισό του εαυτού μου
κι εγώ θα κρύβομαι όλο και πιο πολύ στο σκοτεινό,
το πιο μικρό μισό του φεγγαριού

αν δε βγεις ποτέ από το κεφάλι μου
κι αν δε φυσήξει ποτέ νέος αέρας,
αν δε με αφήσεις ποτέ
θα σε αφήσω εγώ
πάντα παντού μέσα μου,
έκλεισα το μισό παράθυρο

[2016]

Αυγουστιάτικος άνεμος
(Νικηφόρος Βρεττάκος)

Είναι τόση η γαλήνη,
που δεν ξέρω αν υπάρχουν καρδιές χωριστές
- τόσα μάτια, όσα βλέπουν αυτή τη στιγμή:
ζώα, ψάρια, φυτά και πουλιά
κι αδερφοί το στερέωμα, πάμφωτο, διάφανο,
ανάμεσα στην κάτασπρη γύρη του.
Νιώθω μέσα στο στήθος μου
την καρδιά μου νερό που χορεύει και νιώθω
σα να 'μαι ένας διάττοντας
που πέφτοντας στάθηκε για λίγο μετέωρος
και γύρισε πάλι, φωτεινός και χαρούμενος,
προς τα πάνω.
Ψυχή μου! Τι σε θέλω, ψυχή μου;
Τι κάθεσαι και δε γίνεσαι μέλισσα;
Δυο γραμμούλες φωτός,
δυο αστεράκια οι κεραίες σου
- πέταξε, πρόλαβε, τρέξε,
ένα γύρο, δυο γύρους, τρεις γύρους, να φέρεις
φωτιά στην κυψέλη σου.

Ψυχή μου, χαρά μου, τι κάθεσαι μέλισσα;

Ανοιξαν όλα τα λουλούδια του σύμπαντος.

[]

Μπορεί ν' αρκούν λίγα
(Leonardo Sinisgalli)

Μπορούν λίγα ν' αρκούν για να ανασάνεις πάλι,
παιδιάστικο ένα σκίρτημα, παρόρμηση κι ας πέφτει στο κενό.
Δεν ξέρω σε τι δρόμους περπατώ,
τους τοίχους, όταν άγνωστος ξυστά στο μάκρος τους διαβαίνω.
Σαν ηλίθιος κραυγάζω με υψωμένα τα χέρια.
Δεν την έχω παλέψει τη ζωή.
Με το τακούνι συνέθλιψα την κάφτρα,
στα δάχτυλά μου ανάμεσα τσάκισα τα λουλούδια.
Και δεν πλησιάζω πια
Τις παλιές τις αγάπες, τα γκρεμισμένα εμβλήματα.
Τριγύρω μου διευρύνω το κενό.

[2011]

Δεν είμαι μόνος
(Τόλης Νικηφόρου)

Κάποιες στιγμές
κάποιες πολύχρωμες κλωστές
που αιωρούνται στο κενό
μες στην ομίχλη

μάτια γαλάζια
φωτεινά
μάτια γλυκά
κι όμως θλιμμένα, μακρινά
πηγές της μνήμης

ο ήχος μιας φωνής
φωνής από πολλές φωνές
και μουσική
καθώς προφέρει απαλά
το λάμδα στ' όνομά μου

πέρα απ' τον κόσμο
με καλούν
πέρα απ' τον κόσμο
τις καλώ

κι είμαστε ένα
μέσα μου όπως πάντα ένα
εγώ και οι σκιές
οι αγαπημένες μου σκιές

δεν είμαι μόνος

[2011]

Παρ' όλα αυτά
(αν)

Παρ' όλα αυτά,
εγώ σε σκέφτομαι
και ταξιδεύω,
μέσα στη σκέψη μου
που ταξιδεύεις...

[2011]

Άτιτλο
(αν)

Ποτέ δε σταμάτησα να ταξιδεύω κοντά σου,
έντονα με τον καιρό,
σα χειμώνας,
έντονα σαν τον τρελό κι εγώ
θα απλωθώ στα χιόνια και στα σύννεφα
και θα χαθώ
μέσα στα χιόνια,
μέσα στα σύννεφα.

Θέλω να σταματήσω να ταξιδεύω κοντά σου,
αργά με τον καιρό,
σαν καλοκαίρι,
αργά σαν τον αφρό της θάλασσας κι εγώ
θα απλωθώ στην άμμο και στα βότσαλα
και θα χαθώ
μέσα στην άμμο,
μέσα στα βότσαλα.

Ποτέ δε σταμάτησα
και ποτέ δε θα σταματήσω
να ταξιδεύω... κοντά σου...

[2011]

Ψυχή
(αν)

Είναι απόλυτη
και μαύρη η νύκτα,
ψυχή αμόλυντη,
κοντά σου ήρθα.

Ως κάθε χαράματα
θα περιμένω,
κάποτε κλάματα
και ξαναβγαίνω.

Ακόμα λίγο
στο παραθύρι σου,
λόγο να μείνω
ψάχνω στα χείλη σου.

Λίγο να γίνω
φιλί στο στόμα σου,
ψυχή να γίνω
μέσα στο σώμα σου...

[2011]