Αυγουστιάτικος άνεμος
(Νικηφόρος Βρεττάκος)

Είναι τόση η γαλήνη,
που δεν ξέρω αν υπάρχουν καρδιές χωριστές
- τόσα μάτια, όσα βλέπουν αυτή τη στιγμή:
ζώα, ψάρια, φυτά και πουλιά
κι αδερφοί το στερέωμα, πάμφωτο, διάφανο,
ανάμεσα στην κάτασπρη γύρη του.
Νιώθω μέσα στο στήθος μου
την καρδιά μου νερό που χορεύει και νιώθω
σα να 'μαι ένας διάττοντας
που πέφτοντας στάθηκε για λίγο μετέωρος
και γύρισε πάλι, φωτεινός και χαρούμενος,
προς τα πάνω.
Ψυχή μου! Τι σε θέλω, ψυχή μου;
Τι κάθεσαι και δε γίνεσαι μέλισσα;
Δυο γραμμούλες φωτός,
δυο αστεράκια οι κεραίες σου
- πέταξε, πρόλαβε, τρέξε,
ένα γύρο, δυο γύρους, τρεις γύρους, να φέρεις
φωτιά στην κυψέλη σου.

Ψυχή μου, χαρά μου, τι κάθεσαι μέλισσα;

Ανοιξαν όλα τα λουλούδια του σύμπαντος.

[]

Μπορεί ν' αρκούν λίγα
(Leonardo Sinisgalli)

Μπορούν λίγα ν' αρκούν για να ανασάνεις πάλι,
παιδιάστικο ένα σκίρτημα, παρόρμηση κι ας πέφτει στο κενό.
Δεν ξέρω σε τι δρόμους περπατώ,
τους τοίχους, όταν άγνωστος ξυστά στο μάκρος τους διαβαίνω.
Σαν ηλίθιος κραυγάζω με υψωμένα τα χέρια.
Δεν την έχω παλέψει τη ζωή.
Με το τακούνι συνέθλιψα την κάφτρα,
στα δάχτυλά μου ανάμεσα τσάκισα τα λουλούδια.
Και δεν πλησιάζω πια
Τις παλιές τις αγάπες, τα γκρεμισμένα εμβλήματα.
Τριγύρω μου διευρύνω το κενό.

[2011]