Θεσσαλονίκη
(αν)
Ψηλά στην πόλη με τα φώτα,
οι σκιές των πύργων,
σκέπαστρα των ερώτων,
προβλήτες προς τη θάλασσα,
ένα βήμα όλο κι όλο,
όλα μακριά μου ένα μόνο βήμα.
[2006]
Άτιτλο
(αν)
Όμορφες που ήταν οι μέρες εκείνες,
τόσο όμορφα όλα,
τόσο πολύτιμα
κι εσύ,
πολύτιμη μαζί και όμορφη,
σαν τις εποχές,
που αλλάζουν ακόμα μπρος στα μάτια μου,
προκλητικά και χωρίς μοτίβο,
χιόνι αρχές της άνοιξης,
βροχή αρχές του φθινοπώρου.
[2005]
Άτιτλο
(αν)
Είναι φθινόπωρο
και με πληγώνει,
το μισώ,
μα μ’ αρέσει.
Θα μείνω εδώ,
τα φθινόπωρα της ζωής μου να νοσταλγώ
κι όλες εκείνες τις στιγμές
που φύλαξα για σένα,
που χάρισα σ’ εκείνη,
που γύρισαν σ’ εμένα.
Είμαι Φθινόπωρο
και με πληγώνω,
με μισώ,
μα μ’ αρέσω.
[2006]
Άτιτλο
(αν)
Κάθε φεγγάρι κι έρωτας,
κάθε έρωτας και δάκρυ,
κάθε δάκρυ και φεγγάρι,
αν σ’ έκλεβα και μ’ έκλεβες, θα κλέβαμε τα πάντα
κι αν σ’ έκλεψα και μ’ έκλεψες, μας έκλεψε ο χρόνος,
θα ταξιδέψω, θα ταξιδέψεις, θα ταξιδέψουμε μαζί.
[2006]
Άτιτλο
(αν)
Θέλω να πω
τόσα πολλά,
μα δε μου βγαίνουν κι έτσι σκέφτομαι συχνά,
έχω καιρό
που δε μπορώ
χωρίς εσένα, χωρίς εμένα, δίχως εαυτό
λείπεις πολύ,
όπως κι εγώ,
τη φαντασία μου θα πάρω και θα 'ρθώ,
ένα εισιτήριο,
ένας καφές
κι ένα βαγόνι να με πάρεις όπου θες,
γίνε φωτιά
ή δυο φτερά,
για να πετάξω ή να με κάψεις άλλη μια φορά,
κάτω απ' τη γη
και πάνω απ' το φως,
τα όριά μου για να ζήσω μοναχός.
[2007]
Άτιτλο
(αν)
Ένα φεγγάρι με τραβάει προς τη δύση,
σ’όσες αφήσαμε ξοπίσω μας στιγμές,
σ’ένα φεγγάρι σ’είχα κάποτε γνωρίσει,
για να σε κλέβω με φιλιά και με σιωπές
κρύες οι νύχτες στη σκοπιά κι όλο θυμάμαι
κι όσο θυμάμαι οι σκιές μας ξεμακραίνουν,
μικροί αγγέλοι με πληγώνουν και φοβάμαι,
ζουν μοναχά για ένα κονσέρτο και πεθαίνουν
χάνουν ιθάκες, μα τους μένουν τα τραγούδια,
σαν τα τραγούδια που σφυρίζουν τα πουλιά,
μικρά παιδιά που φύτεψαν στο στήθος τους λουλούδια,
να κρύψουνε χαμόγελα που ξέθαψαν παλιά
«κάθε φεγγάρι με πληγώνει», σε θυμάμαι να μου λες,
«γιατί θυμίζει ένα βαθύ, κρυμμένο μου εαυτό
και κρύβομαι στ’αστέρια, τις νύχτες που με θες»,
σ’όσα φεγγάρια σ’έψαξα, με βρήκα μοναχό
με παραμύθι έχουν γεμίσει οι στιγμές μου,
κάθε στιγμή μου, μια μπαλάντα της σιωπής,
όπως τα όνειρα που γίναν έρωτές μου,
μες στις κρυψώνες μου, στο δρόμο της φυγής
λιώνει η θλίψη σαν κερί απ’τη φωτιά σου,
σα λεπιδόπτερο στο στήθος μου ανασαίνεις,
τόσες οι σκέψεις που με φέρνουνε κοντά σου,
σε πλησιάζω, μα εσύ όλο ξεμακραίνεις
ένα φεγγάρι θα σε βρεί όπου και να’σαι
κι εσύ ακόμα τραγουδάς με τα πουλιά,
σε ποιό ταξίδι να ξυπνάς και να κοιμάσαι,
σε ποιού ανέμου τριγυρνάς την αγκαλιά
για μια στιγμή μονάχα σ’είχα αγαπήσει,
μα κι η ζωή μου κράτησε μονάχα μια στιγμή,
ένα λουλούδι που το κόψαν πριν ανθίσει,
κράτησα μόνο, όσο κράτησες κι εσύ
τώρα που χάθηκαν τ’αστέρια που αγαπώ,
ότι αγαπώ, τα βράδια μόνο με πληγώνει,
βράδιασε πάλι και θα ψάξω να σε βρω,
ένα φεγγάρι μοναχά και ξημερώνει.
[2001]
Άτιτλο
(αν)
Τόσα βράδια που φωλιάζουνε οι σκέψεις μου,
τόσα μικρά παράθυρα στραμμένα προς το φως.
μου λείπουν οι μικρές του ήλιου ηλιακτίδες,
θα κλέψω μια παράσταση και θα ντυθώ μικρός,
είναι που χάνονται οι στιγμές μας και φοβάμαι
κι έχει τυλίξει όλους τους φόβους μου σιωπή,
έχω κρεμάσει ένα αστέρι στην καρδιά μου
κι έχω αφήσει στην κουρτίνα μια σχισμή,
ναυάγησαν οι σκέψεις μου πιο πέρα απ' το φως
κι απόθεσα τη θλίψη μου επάνω στο κορμί σου,
μια νύχτα που με άφησε, στο φόβο μιας βροχής,
αφέσου στο σκοτάδι μου και πλάι μου κοιμήσου,
τόση θλίψη κι απόψε στη ψυχή μου,
μέσα στις τόσες σκέψεις μου σαράβαλες καρδιές,
θα σου φωνάξω μια φορά και κρεμάσου στο παράθυρο,
τα χρόνια που μου έκλεψες με καίνε σα φωτιές,
σα να ποζάρει η μορφή σου κατακόκκινη,
μέσα στη φλόγα που μου καίει το κορμί,
σα γιασεμί ολάνθιστο στο στήθος θα σε σφίξω,
όπως σε κράτησα στην πρώτη που μας έλουσε βροχή,
η άνοιξη να σέρνεται σα σαύρα στη σκιά μου
κι ένα μισό φεγγάρι να με παίρνει μακριά,
θα σ' αγαπώ κι όταν θα μ' έχει αφήσει μόνο,
θα σ' αγαπώ και με τ' αστέρια μοναχά.
[2001]
880
(αν)
Σαν αεροπλάνα τα όνειρά μου, πέρα απ’ τον κόσμο,
μες στο γαλάζιο των ματιών σου ακροβάτης,
δες σ’ ένα αστέρι πώς σταμάτησα το χρόνο,
για να βρεθώ στην αγκαλιά σου λαθρεπιβάτης.
Σε χαρακώματα της μνήμης μου φωλιάζουν,
όσες τα φώτα μας προδώσανε στιγμές,
μικροί στρατιώτες, σ’έναν έρωτα πλαγιάζουν,
πλένουν με δάκρια και δένουν τις πληγές.
Ένα αστέρι αφήνει πίσω την ευχή του,
πόσο μου λείπουν τόσα πράγματα μικρά,
κρύες ανταύγειες σέρνει ο άνεμος μαζί του,
οξειδωμένα όνειρα και ξεχασμένα μυστικά.
Ένα χαμόγελο στη νύχτα το φεγγάρι,
να μου θυμίζει πόσα έδιωξα μ’εσένα,
σ’ένα φυλάκιο ο ύπνος πριν με πάρει,
τα αρχικά μίας αγάπης χαραγμένα.
Μου ’χες χαρίσει μια ολόκληρη ζωή, θυμάμαι,
σου ’χα χαρίσει ότι είχα αληθινό,
τα βράδια όταν μένω μόνος μου φοβάμαι,
δίσκος βυνίλλιο σε γραμμόφωνο παλιό.
Δες πώς ξεχάστηκαν οι μνήμες κι οι αξίες,
σβήνει ο άνεμος σημάδια κι η βροχή,
πόσες αμέλησα μικρές ελευθερίες,

χάθηκα μόνο, όταν χάθηκες κι εσύ...
[2001]
Άτιτλο
(αν)
Ποιά είσ' εσύ που τη ζωή μου ομορφαίνεις,
που έχεις στα μάτια σου γαλάζεις θάλασσες
και κάθε βράδυ στα όνειρά μου επιμένεις
να ζωντανεύεις τις στιγμές που θέλησες,
ποιά είσ' εσύ που κρύβεσαι στα φώτα
και κλέβεις χρώματα και μέρες στη βροχή
να 'σαι η αγάπη μου ξανά όπως και πρώτα,
να 'σαι ένα όνειρό μου πάλι απ' την αρχή...
[2005]
Άτιτλο
(αν)
Ξεχνιούνται οι νύχτες μου στο φως
κι όλο αλλάζουν μες στα μάτια μου μορφές,
τώρα τις μέρες τις μετρώ με τις βροχές
κι ούτε θυμάμαι πότε μεγάλωσα και πώς.
Θα ψάξω πάλι θάλασσες για να σε βρω
κι ας ναυαγήσω σα βαρκούλα ξεχασμένη,
μια τελευταία ανάσα μου απομένει,
πριν σε σκοτώσω και στα φώτα να χαθώ.
[2005]
Χρώματα
(αν)
Πίσω απ' τον ήλιο που έφυγε
η κόκκινη μου θλίψη,
πέρα από τη θάλασσα
γαλάζια τα όνειρά μου,
χρυσή σα φως στα κύματα
η αγάπη μου θα σβήσει,
σκοτάδι να μη δει κανείς
το γκρίζο στην καρδιά μου.
[2005]
Φθινόπωρο Απόγευμα
(αν)
Κάθε φθινόπωρο γυρνάω εκεί,
σ' εκείνο το απόγευμα
και κάθε απόγευμα γυρνάω εκεί,
στο φθινόπωρο εκείνο.
Λες και μ' έχουν δέσει με χοντρό σκοινί,
να μη ξεμακραίνω από το μέσο του Οκτώβρη
και κάθε που νομίζω πως φεύγω
συνειδητοποιώ πως κάνω κύκλους
γύρω από τον ίδιο ήλιο,
εκείνου του απογεύματος,
του φθινοπώρου εκείνου.
Κι είναι φθινόπωρο απόγευμα...
[2005]
Άτιτλο
(αν)
Ακούμπησαν στο στήθος μου δυο μέρες φθινοπώρου
κι ένιωσα στάλες της βροχής να μου κυλούν στο χέρι
ξεμάκραινα με τον καιρό μα όλο γυρνούσα πίσω
κι ακούμπησα στο στήθος σου μια μέρα καλοκαίρι.
Ανέμελα με τον καιρό, ταξίδεψα στο χρόνο
και θέλησα τα χρόνια να τυλίξω σε χαρτί
έγραψα λίγα λόγια και τα τύλιξα τσιγάρο
κάπνισα κι έγινα καπνός γύρω από τη ζωή.
[2006]
Άτιτλο
(αν)
Κι όλο φοβάμαι κάθε τόσο,
μη φεύγεις κι εσύ,
σα φεύγω κι εγώ
κι εκεί που όλο γυρνάω σ' εσένα,
να γυρνάς κι εσύ σ' εμένα
κι αντί φιλιά στα χείλη
να γράφουμε κύκλους από βροχή και σκόνη
σχηματίζοντας την τρύπα που μια μέρα θα μας ρουφήξει μέσα της,
την ίδια τρύπα που στο χείλος της σε συνάντησα μια όμορφη ημέρα του φθινοπώρου
την ίδια ημέρα που σταμάτησα στην άκρη του κόσμου και στάθηκα να σ' αγαπήσω.
[2005]
Άτιτλο
(αν)
Γρήγορα που περνάνε
οι ώρες της απόλυτης σιωπής.
Ένα κορμί κουρασμένο συνειδητοποιώ,
μετά από τόσο που δε θυμάμαι πια καιρό,
πως δεν την περιμένω πια να 'ρθεί,
πως γίναν σε μια μικρή στιγμή,
όλα η ίδια η στιγμή και η ζωή
που θα με κρατάνε πάντα μακριά της.
[2005]
Άτιτλο
(αν)
Δε ξέρω που και πως σε έχασα,
μα σ' έχασα για πάντα
κι όλο σε ψάχνω,
μα δε θα σε βρω
και κλείνω τα μάτια,
μα πάλι εσένα βλέπω
και σε περιμένω,
μα δε θα φανείς
κι από το απόγευμα που σε θυμάμαι,
δε ξέρω πόσες πέρασαν ημέρες.
[2005]
XIV
(Μίκης Θεοδωράκης)
Έξω απ' αυτόν τον κύκλο
δε θα περάσεις
δε θα βγεις έξω απ' αυτόν τον κύκλο
θα μείνεις μέσα
Εσύ, ο Ήλιος και ο Χρόνος
η τροχιά ρυθμίζεται με κούρδισμα
τη νύχτα κουρδίζεις
τη μέρα ξεκουρδίζεις
υπόκλιση, χαμόγελο, κραυγή, βλαστήμια
όλα ρυθμισμένα
απ' τον κατασκευαστή.
[Ο Ήλιος και ο Χρόνος, 1967]