Άτιτλο

(αν)

Τόσα βράδια που φωλιάζουνε οι σκέψεις μου,
τόσα μικρά παράθυρα στραμμένα προς το φως.
μου λείπουν οι μικρές του ήλιου ηλιακτίδες,
θα κλέψω μια παράσταση και θα ντυθώ μικρός,
είναι που χάνονται οι στιγμές μας και φοβάμαι
κι έχει τυλίξει όλους τους φόβους μου σιωπή,
έχω κρεμάσει ένα αστέρι στην καρδιά μου
κι έχω αφήσει στην κουρτίνα μια σχισμή,
ναυάγησαν οι σκέψεις μου πιο πέρα απ' το φως
κι απόθεσα τη θλίψη μου επάνω στο κορμί σου,
μια νύχτα που με άφησε, στο φόβο μιας βροχής,
αφέσου στο σκοτάδι μου και πλάι μου κοιμήσου,
τόση θλίψη κι απόψε στη ψυχή μου,
μέσα στις τόσες σκέψεις μου σαράβαλες καρδιές,
θα σου φωνάξω μια φορά και κρεμάσου στο παράθυρο,
τα χρόνια που μου έκλεψες με καίνε σα φωτιές,
σα να ποζάρει η μορφή σου κατακόκκινη,
μέσα στη φλόγα που μου καίει το κορμί,
σα γιασεμί ολάνθιστο στο στήθος θα σε σφίξω,
όπως σε κράτησα στην πρώτη που μας έλουσε βροχή,
η άνοιξη να σέρνεται σα σαύρα στη σκιά μου
κι ένα μισό φεγγάρι να με παίρνει μακριά,
θα σ' αγαπώ κι όταν θα μ' έχει αφήσει μόνο,
θα σ' αγαπώ και με τ' αστέρια μοναχά.

[2001]