Το Χαμένο Τραγούδι Του Αρίωνα

(Στρατής Πασχάλης)

Ζωή χωρίς ιδανικά
Ιδανική
Σκέτη ζωή -απέριττη

Νεκροζώντανος
Αοιδός χωρίς γλώσσα

Πικραγαπημένος
Από ένα δελφίνι
Κοιτάζοντας τη θάλασσα της φυγής του

Στην έρημη ζάλη
Αμείλικτος θεωρός

Ίχνη από σένα
Ρίγη φευγαλέας
Ριπής

Κλειδιά μουσικής υπόκωφης
Σε χορδές τύψης

Ίχνη από μένα
Πέλματα βρεγμένα στην πέτρα

Ίχνη από βήματα νερού

Ό,τι χτίζω γίνεται τάφος
Ό,τι γκρεμίζω ανθίζει αδίστακτα

[2008]

Ανάσκελα

(αν)

Ανάσκελα,
ξαπλώνω στο κρεβάτι,
βυθίζομαι στην άμμο,
αιωρούμαι στα κύματα...

Ανάσκελα,
σηκώνω τα χέρια ψηλά
και ψάχνω,
μια κλωστή στο ταβάνι
να πιαστώ και ν' ανέβω στα όνειρα,
μια σχισμή στα σύννεφα
να δραπετεύσω και να ταξιδέψω στο γαλάζιο,
τη γραμμή στον ορίζοντα
να ισορροπήσω ανάμεσα στη θάλασσα και τον ουρανό
το όριο του χρόνου
να στριμωχτώ και να χωρέσω, να ζήσω για πάντα...

[2009]

Άτιτλο

(αν)

Κάθομαι ώρες στην αμμουδιά
και κοιτάζω αυτό το φως
που με τραβάει στο βάθος
και με παρασύρει,
προέκταση λεπτή
της βαθιάς μου ανάγκης να φεύγω
και του τρελού πάθους μου να ταξιδεύω,
κλωστή τεντωμένη,
που όλο χαλαρώνει
κι ακουμπά απαλά στην επιφάνεια της θάλασσας,
παίζει με τα κύματα
και παρασύρεται
και ξεμακραίνει
και πάλι επιστρέφει,
φθείρεται.
Πλησίασα την παλιά βάρκα,
χρόνια τώρα ξεχασμένη στη μαρίνα,
και το ξύλο της σαπισμένο και πρασινισμένο με το χρόνο,
πήρα στα χέρια μου το φθαρμένο της σκοινί
και το άγγιξα απαλά στο πρόσωπο,
"νερό δροσερό τόσα χρόνια σου πλανά το θυμό και τη θλίψη",
κοίταξα τη θάλασσα μακριά,
έλυσα το σκοινί και την έσπρωξα με δύναμη,
"βράδυ να φύγεις
κι όλα τα ταξίδια σου,
σαν τα όνειρά σου,
να τα κάνεις βράδυ"...

[2008]

Άτιτλο

(αν)

Κόκκινα τρένα, με καπνό
και σκόνη στα βαγόνια,
μέσα τους κύλησα κι εγώ
κι εσύ μέσα μου χρόνια,
χίλιους θυμάμαι εαυτούς
σα σε μικρούς καθρέφτες,
μαζί σου πούλησα κι αυτούς,
πριν με προλάβουν κλέφτες
και χίλια λόγια ερωτικά,
και μυστικά φιλιά σου,
κρατάω μέσα στη σιωπή,
να φτάνω πιο κοντά σου...

[2007]