Άτιτλο

(αν)

Κάθομαι ώρες στην αμμουδιά
και κοιτάζω αυτό το φως
που με τραβάει στο βάθος
και με παρασύρει,
προέκταση λεπτή
της βαθιάς μου ανάγκης να φεύγω
και του τρελού πάθους μου να ταξιδεύω,
κλωστή τεντωμένη,
που όλο χαλαρώνει
κι ακουμπά απαλά στην επιφάνεια της θάλασσας,
παίζει με τα κύματα
και παρασύρεται
και ξεμακραίνει
και πάλι επιστρέφει,
φθείρεται.
Πλησίασα την παλιά βάρκα,
χρόνια τώρα ξεχασμένη στη μαρίνα,
και το ξύλο της σαπισμένο και πρασινισμένο με το χρόνο,
πήρα στα χέρια μου το φθαρμένο της σκοινί
και το άγγιξα απαλά στο πρόσωπο,
"νερό δροσερό τόσα χρόνια σου πλανά το θυμό και τη θλίψη",
κοίταξα τη θάλασσα μακριά,
έλυσα το σκοινί και την έσπρωξα με δύναμη,
"βράδυ να φύγεις
κι όλα τα ταξίδια σου,
σαν τα όνειρά σου,
να τα κάνεις βράδυ"...

[2008]