Άτιτλο

(αν)

Ένα φεγγάρι με τραβάει προς τη δύση,
σ’όσες αφήσαμε ξοπίσω μας στιγμές,
σ’ένα φεγγάρι σ’είχα κάποτε γνωρίσει,
για να σε κλέβω με φιλιά και με σιωπές
κρύες οι νύχτες στη σκοπιά κι όλο θυμάμαι
κι όσο θυμάμαι οι σκιές μας ξεμακραίνουν,
μικροί αγγέλοι με πληγώνουν και φοβάμαι,
ζουν μοναχά για ένα κονσέρτο και πεθαίνουν
χάνουν ιθάκες, μα τους μένουν τα τραγούδια,
σαν τα τραγούδια που σφυρίζουν τα πουλιά,
μικρά παιδιά που φύτεψαν στο στήθος τους λουλούδια,
να κρύψουνε χαμόγελα που ξέθαψαν παλιά
«κάθε φεγγάρι με πληγώνει», σε θυμάμαι να μου λες,
«γιατί θυμίζει ένα βαθύ, κρυμμένο μου εαυτό
και κρύβομαι στ’αστέρια, τις νύχτες που με θες»,
σ’όσα φεγγάρια σ’έψαξα, με βρήκα μοναχό
με παραμύθι έχουν γεμίσει οι στιγμές μου,
κάθε στιγμή μου, μια μπαλάντα της σιωπής,
όπως τα όνειρα που γίναν έρωτές μου,
μες στις κρυψώνες μου, στο δρόμο της φυγής
λιώνει η θλίψη σαν κερί απ’τη φωτιά σου,
σα λεπιδόπτερο στο στήθος μου ανασαίνεις,
τόσες οι σκέψεις που με φέρνουνε κοντά σου,
σε πλησιάζω, μα εσύ όλο ξεμακραίνεις
ένα φεγγάρι θα σε βρεί όπου και να’σαι
κι εσύ ακόμα τραγουδάς με τα πουλιά,
σε ποιό ταξίδι να ξυπνάς και να κοιμάσαι,
σε ποιού ανέμου τριγυρνάς την αγκαλιά
για μια στιγμή μονάχα σ’είχα αγαπήσει,
μα κι η ζωή μου κράτησε μονάχα μια στιγμή,
ένα λουλούδι που το κόψαν πριν ανθίσει,
κράτησα μόνο, όσο κράτησες κι εσύ
τώρα που χάθηκαν τ’αστέρια που αγαπώ,
ότι αγαπώ, τα βράδια μόνο με πληγώνει,
βράδιασε πάλι και θα ψάξω να σε βρω,
ένα φεγγάρι μοναχά και ξημερώνει.

[2001]