880

(αν)

Σαν αεροπλάνα τα όνειρά μου, πέρα απ’ τον κόσμο,
μες στο γαλάζιο των ματιών σου ακροβάτης,
δες σ’ ένα αστέρι πώς σταμάτησα το χρόνο,
για να βρεθώ στην αγκαλιά σου λαθρεπιβάτης.
Σε χαρακώματα της μνήμης μου φωλιάζουν,
όσες τα φώτα μας προδώσανε στιγμές,
μικροί στρατιώτες, σ’έναν έρωτα πλαγιάζουν,
πλένουν με δάκρια και δένουν τις πληγές.
Ένα αστέρι αφήνει πίσω την ευχή του,
πόσο μου λείπουν τόσα πράγματα μικρά,
κρύες ανταύγειες σέρνει ο άνεμος μαζί του,
οξειδωμένα όνειρα και ξεχασμένα μυστικά.
Ένα χαμόγελο στη νύχτα το φεγγάρι,
να μου θυμίζει πόσα έδιωξα μ’εσένα,
σ’ένα φυλάκιο ο ύπνος πριν με πάρει,
τα αρχικά μίας αγάπης χαραγμένα.
Μου ’χες χαρίσει μια ολόκληρη ζωή, θυμάμαι,
σου ’χα χαρίσει ότι είχα αληθινό,
τα βράδια όταν μένω μόνος μου φοβάμαι,
δίσκος βυνίλλιο σε γραμμόφωνο παλιό.
Δες πώς ξεχάστηκαν οι μνήμες κι οι αξίες,
σβήνει ο άνεμος σημάδια κι η βροχή,
πόσες αμέλησα μικρές ελευθερίες,
χάθηκα μόνο, όταν χάθηκες κι εσύ...

[2001]