Άτιτλο
(αν)
Άνθρωποι που έρχονται και φεύγουν κάθε λίγο,
στιγμές που ούτε λίγο δεν καταλαβαίνεις,
για πρώτη μου φορά, αποφάσισα να μείνω,
για τελευταία φορά, αν θες να φύγεις προλαβαίνεις.
[2006]
posted by at

3 σχόλια:

SavvaK είπε...

Μου θυμίζεις έναν γνωστό που είχα κάποτε
και ποτέ δεν γνώρισα στ’ αλήθεια.
Γιατί η αλήθεια ποτέ δεν μ’ ένοιαξε, νωρίτερα.
Κι ήταν νωρίς, πριν την ψυχή σου να διαβάσω, σ’ ένα ποίημα.

22 Σεπτεμβρίου 2008 στις 4:37 μ.μ.
anneo είπε...

Χαίρομαι αλήθεια, όχι που βολεύτηκες σε ένα στιχάκι μου αλλά που έχεις το 'θράσος' να θυμάσαι ανθρώπους που αθόρυβα σου άφησαν σημάδια

25 Σεπτεμβρίου 2008 στις 4:56 μ.μ.
SavvaK είπε...

Είναι θράσος να θυμάσαι τους μακρινούς σου ανθρώπους, έχεις δίκιο. Μοιάζει σαν να νοσταλγείς τόπους που δεν θέλησες να ζήσεις, είναι παράλογο και θλιβερό, σχεδόν ανθρώπινο. Τα σημάδια των ανθρώπων που δεν άκουσα φωνάζουν μέσα μου παλιά τραγούδια

18 Οκτωβρίου 2008 στις 8:03 μ.μ.

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)